italie liefhebbers blog 5
– per voi, Umbria e più; Grote broer
Buongiorno a tutti,
Gisteravond was ik met vrienden die me complimenteerden met mijn blogs. Zij was enthousiast over mijn ‘tulpenblog’, hij sprak lovend over mijn stukje over de ‘Olive Girls’. Enthousiast vertelde ik nog een keer het verhaal van de picknick met mijn vriendinnen in de olijfgaard en de problemen met de Italiaanse taal.
Zo kwam ik op een voorval met mijn Italiaanse overbuurvrouw Gloria. Hoe ik haar op straat tegenkwam, dat ze me met veel woorden en drukke gebaren iets duidelijk probeerde te maken en dat ik meteen mee moest komen om het te zien. Zonder enig benul liep ik achter haar aan haar huis binnen. Daar stond ik boem pats voor het bed met daarin haar enkele uren eerder overleden schoonmoeder.
Even onvergetelijk is het verhaal over ‘de grote broer’. Het was juni 2010, ik was net aangekomen en mijn overbuurvrouw nodigde me als vanouds uit voor de lunch, “non mangia da soli”- eten doe je niet alleen, dus “vieni”- kom! Tegenstribbelen heeft bij haar geen zin, ook niet als je na die lunch voldaan aan tafel zit, en zij nóg een keer zegt: ”Anna, Mangia!” – Éet!
Tijdens de lunch vroeg ze of ik het laatste nieuws al had gehoord, dat ‘il grande fratello’ dood was. “Dood? De grote broer?” Maar wanneer en hoe?! Vandaag overleden, legde ze uit. En er volgde een vaag verhaal – mijn Italiaans was nog niet zo best – met een parachute.
Ik dacht eruit op te kunnen maken dat haar broer was overleden. Ik vermoedde al dat er iets niet klopte, ze heeft geen broer, dus misschien zou het haar schoonbroer zijn? Die kennelijk aan parachutespringen deed. Ik kende haar schoonbroer niet zo goed, maar ik zag hem nog niet snel uit een vliegtuig springen. Ook niet met een parachute.
Wat ik ook moeilijk kon rijmen, was dat ze me juist op de dag van de dood van haar schoonbroer voor de lunch had uitgenodigd. En, nog opmerkelijker, dat zij en haar man niet eens verdrietig waren. Opgewonden, ja, maar verdrietig, nee. In mijn beste Italiaans probeerde ik het fijne te weten te komen, maar we kwamen niet echt verder.
Zoals gebruikelijk in Italië bleef tijdens die ‘pranzo’ de tv aan, op volume. Het werd, achteraf gezien, mijn redding. Toen Il Telegiornale begon, werd tot stilte gemaand. De buurvrouw wees naar het scherm en zei: ‘Kijk, daar is het gebeurd, en daar ligt de parachute!’.
Huh? Nu werd het wel erg ingewikkeld. Was de dood van haar schoonbroer ook nog nationaal nieuws?! Ik ging er eens goed voor zitten en langzaam werd het me duidelijk. De grote broer was niet haar schoonbroer, maar Pietro Taricone, de man die bekend was geworden met ‘Il Grande Fratello’, de Italiaanse versie van Big Brother. Hij, een jonge auteur van 35 jaar, was in Terni neergestort met parachutespringen en had de val, ondanks een spoedoperatie van meer dan negen uur, niet overleefd.
Haar echte, en enige, ‘grote’ schoonbroer was, gelukkig, nog springlevend.
Zo gaat het wel vaker tijdens de ‘pranzo’ bij de buren. Buurman en buurvrouw praten zowel tegen elkaar en tegen mij, wisselen voortdurend van onderwerp terwijl ze boven het volume van de tv proberen te komen – zachter zetten is geen optie. Intussen probeer ik het allemaal een beetje te volgen. En wanneer ik vergeet een hap te nemen, wijst mijn buurvrouw me terecht: “Anna, mangia!”
Buon weekend ed alla prossima!
#pervoi #viaggiitaliani #lalinguaitaliana #lagoditrasimeno #lagodichiusi#agriturismopoggioantico #umbriaepiu #nonsoloumbria #ilgrandefratello#bigbrother #porto #italiaansetaal #nederlandsvsitaliaans #mangia! #pranzo#umbria #toscane
